Dysplazja łokcia

Dysplazja stawu łokciowego to termin stawu łokciowego zniekształcony na zdjęciu rentgenowskim. Mechanizm wady rozwojowej jest niejasny, ale może wynikać z różnic w szybkościach wzrostu trzech kości, które tworzą staw łokciowy, w szczególności kości ramiennej i kości łokciowej. U psów o słabym działaniu, jedynym skutkiem może być zapalenie stawów. U psów o znacznie ostrzejszym przebiegu, osteochondritis dissecans (OCD), rozdrobnione medyczno-koronoidalne procesy i połączone procesy anconeal mogą być wynikiem stresu w stawie. Niektórzy weterynarze uważają, że problemy te mogą nie być wtórne, ale mogą być głównymi problemami, a zmiany kości pojawiają się z ich powodu. Trudno być pewnym, ale wydaje się, że istnieją mierzalne różnice w rozwoju kości u psów z dysplazją łokcia. Istnieje wiele zmian widocznych na zdjęciu rentgenowskim, a OFA ocenia prześwietlenia rentgenowskie pod kątem dysplazji stawu łokciowego.

Ze względu na liczbę możliwych powikłań trudno jest przewidzieć, w jaki sposób na psa ma wpływ dysplazja łokcia. Jeśli uda się go zidentyfikować w młodym wieku, zanim zmiany staną się poważne, korekta chirurgiczna osiąga stosunkowo dobre wyniki. Po wprowadzeniu poważnych zmian znacznie trudniej jest zapobiec kolejnym artretycznym zmianom. Większość psów z tym stanem ostatecznie staje się chroma, a kulawizna może być bardzo ciężka u niektórych psów, nawet do punktu, w którym nie używa się jednej nogi lub ciężkiego trudnego wstania i chodzenia nawet na krótkich dystansach.

Leczenie polega na chirurgicznej korekcji wszelkich ewentualnych komplikacji. Pomocne może być postępowanie medyczne przy użyciu aspiryny lub innych leków przeciwzapalnych. Kontrola wagi jest bardzo ważna w długim okresie dla powodzenia chirurgicznego lub medycznego leczenia tego stanu.