Okres inkubacji parwowirusów psów
Parwowirus psówjest zakaźną i wyjątkowo niebezpieczną chorobą psów. Jest przenoszony poprzez bezpośredni kontakt z zakażonym kałem, wymiocinami lub zakażonymi powierzchniami i glebą. Wirus ma wysoką oporność i długo utrzymuje się w środowisku, mając wysoką śmiertelność u psów. Szczenięta w wieku poniżej 6 miesięcy są najbardziej skłonne do złapania tego wirusa, dlatego zaleca się szczepienie psa i sprawdzenie u weterynarza metod zapobiegania tej chorobie.
Okres inkubacji parwowirusów psów
Parwowirus jest niezwykle odporny: może przetrwać w środowisku do 7 miesięcy, dostosowując się do różnych zakresów pH i zmian temperatury. Po zażyciu parwowirus ma okres inkubacji od 3 do 7 dni.
Zwykle wirus jest najpierw usuwany z kałem w dniu 3, a wydalanie trwa przez kolejne 10 dni. Po upływie 10 do 14 dni pies może przestać przejmować wirusa, czyniąc go niewykrywalnym w kale. Rzadko, psy zakażone klinicznie zrzucają okresowo wirusa.
W pierwszym etapie infekcja jest subkliniczna, tzn. Nie wykazuje żadnych objawów. Dlatego właśnie ta infekcja jest bardzo zaraźliwa: w okresie inkubacji pies zrzuca wirusa do otoczenia bez objawów i inne psy mogą łatwo ulec zakażeniu.
Po spożyciu wirus szybko ulega replikacji w tkance limfatycznej szybko rozprzestrzeniającej się w krwiobiegu i całym ciele atakując narządy wewnętrzne, zwłaszcza jelita i serce.
Objawy zakażenia parwowirusem psów
Zwykle objawy infekcji parwowirusem pojawiają się w ciągu 5 do 10 dni po spożyciu wirusa i składają się z
- Letarg i depresji
- Wymioty i utrata apetytu
- Biegunka
- Odwodnienie
- Gorączka
- Słabość
- Charakterystyczny zapach (w późniejsze etapy zakażenia)
Zwykle pierwszym objawem jest letarg, a następnie utrata apetytu i wymioty. Główną przyczyną zgonów u zarażonych psów jest odwodnienie lub inne wtórne choroby, które wywołuje u nich więcej niż sam wirus.
Ważne jest, aby podjąć działanie od pierwszych objawów, ponieważ jest to stan, który poważnie zagraża zdrowiu twojego psa. Leczenie należy rozpocząć tak szybko, jak to możliwe.
Zapobieganie infekcji parwowirusem
Wskaźnik powodzenia w leczeniu tej infekcji nie jest wysoki. Zasadniczo zapobieganie tej infekcji jest najlepszym sposobem na utrzymanie zdrowia psa.
Wirus jest bardzo silny i wysoce zaraźliwy, a jedynym środkiem dezynfekującym, który go zabija, jest wybielacz. Dlatego, aby chronić swojego psa, najlepiej go zaszczepić, gdy osłabnie ochrona zapewniana przez matczyne przeciwciała z mleka matki. Młode szczenięta są szczepione w serii dawek. Szczenięta starsze niż 16 tygodni są zwykle szczepione w odstępie 3-4 tygodni. Kiedy dorośnie, najlepiej będzie szczepić psa raz w roku.
Właściciel zarażonego psa powinien powiadomić sąsiadów i odizolować zwierzaka.
